Drie weken geleden, op 12 maart liep ik op mijn werk en betrapte me op een vervelende hoestje. Zo’n hoest die je op voelt komen en niet kunt onderdrukken. Omdat in onze sector juist die week een nieuw protocol was ingegaan (bij de lichtste griepverschijnselen ziek melden en in thuisquarantaine gaan) meldde ik me ziek en ben naar huis gegaan. Uiteraard had ik op dat moment nog sterk het beeld dat het om een gewoon griepje zou gaan, maar voordat ik thuis was had ik de eerste koortsaanval gehad.
Quarantaineplekjes
Mijn thuis bestaat uit 5 personen, mijn vrouw en drie kinderen. Hoewel ons huis, met twee grote families en veel vrienden, meestal een soort duiventil is met bezoekers, was ons meteen duidelijk dat het huis op slot moest. In onze omgeving zijn mensen die wel tot de risicogroep behoren en juist voor hen wil je geen risico zijn. Dus toen ik thuis kwam hebben we meteen het huis ingedeeld; de bank voor was mijn quarantaineplekje beneden en boven was dat mijn bed. De rest van het huis was voor mijn vrouw en kinderen. Ook hebben we heel consequent meteen een aantal protocollen ingevoerd, zo heb ik nooit met mijn blote handen de deurklinken vastgehouden en bij elke hoestje ging dat in papier dat meteen weer doorgespoeld werd. En uiteraard heel vaak en lang handen wassen. Alle wasgoed extra vaak in de wasmachine en op minimaal 60 graden. En uiteraard 1,5 meter afstand. We houden dat nog steeds vol, mijn vrouw en kinderen heb ik nog steeds niet kunnen knuffelen.
Ziektebeeld
Vrijdag de 13de was mijn eerste dag thuis. De koorts bleef aanhouden, maar vervelender was dat ik het gevoel had dat ik door een rietje moest adem halen. Ik was continu bezig met zuurstof proberen binnen te krijgen, letterlijk haalde ik tot 30 keer per minuut adem. Het voelde soms als hyperventileren. Ook de steeds weer terugkerende koortsaanvallen en bijkomende koortsdromen waren beangstigend. Na het eerste weekend heb ik het eerste contact met de huisarts gehad, dat was dus op dag 5. Hij sprak niet alleen het vermoeden van Corona uit maar ook van bijkomende bacteriële infecties te hebben. Ook gaf hij eerlijk aan dat ik een van de eerste patiënten was en dat hij vooral ook samen met mij wilde kijken hoe het verloop zou zijn. Letterlijk was het onbekend gebied. Hierna hebben we ongeveer om de dag overleg gehad. Meestal belde hij ’s ochtends vroeg al omdat ik boven aan zijn lijstje stond. De verwachting was dat het nog een paar dagen zou duren en het dan beter zou gaan. Maar een week later was er nog geen enkele verbetering in de situatie, dus dokter wilde graag persoonlijk langs komen om me na te kijken. Zo kwam hij op dag 12 geheel in zo’n ruimtevaartpak en met mondkapje bij mijn quarantaineplek langs. Mijn longen pruttelden en hij vermoedde vocht in mijn longen, maar erger was dat mijn zuurstofgehalte te laag was (93) en mijn ademhalingsfrequentie was nog veel te hoog. In overleg met de internist van het ziekenhuis werd hierop besloten dat ik direct naar het ziekenhuis moest.
Ziekenhuis
Zo kwam ik op dag 12 aan bij de Coronasluis van het ziekenhuis. Ik kreeg zo’n blauwe jurk aan en een degelijk mondkapje op. Op advies van de arts had ik mijn koffertje met overnachtingsspullen bij me. Bij binnenkomst op de afdeling, waar al het personeel overigens zeker niet alleen mondkapjes had maar zo’n duikersuitrusting hadden, werd er bloed geprikt, een test gedaan en bloeddruk en zuurstof gemeten. Ik kreeg te horen wat de huisarts ook al geconstateerd had: mijn conditie is uitstekend, mijn bloeddruk prima, alleen mijn zuurstof was laag. Oja en de koorts natuurlijk. Later werd er nog een longfoto gemaakt en een hartfilmpje gemaakt. Daarna volgde een urenlang wachten waarin de artsen overlegden wat ze met mijn situatie aan moesten. De begeleidende arts gaf eerlijk aan dat ik ook voor hun een soort proefkonijn was, er waren simpelweg nog maar heel weinig patiënten binnen. En ook de supervisie arts gaf eerlijk aan dat het een moeilijke situatie was, mijn zuurstof was te laag en dat moest eigenlijk hoger. En ook deze doktoren vermoedde bacteriële infectie(s). Maar mijn algemene conditie als niet-roker zonder overgewicht en een sportieve achtergrond maakte dan weer dat de verwachting was dat ik het zelf aan moest kunnen. In de loop van de dag kwamen daar gunstige uitslagen binnen. De zogenaamde afnemende waarden deden de artsen vermoeden dat ik zelfs al aan het herstel was begonnen. En zo werd ik met blauwe jurk, mondkapje en koffertje naar buiten gezet. Wel nog even mijn handen wassen, maar even binnen wachten tot mijn vrouw uit Medemblik gearriveerd was kon blijkbaar niet meer. Dus zo zat ik een half uurtje tussen de ambulances op mijn koffertje in de koude avond te wachten. Zo ging dag 12 ook voorbij.
Nog maar weer verder
Zo kwam ik weer thuis en veranderde er eigenlijk niet zo veel aan de situatie. De koorts bleef en ook het vechten om lucht. Wel had ik een antibioticakuur mee gekregen bij het ziekenhuis, dus de bijkomende verschijnselen zoals huiduitslag, jeuk en keelontsteking zou nu misschien minder worden. Helaas lukte dat maar matig. De situatie werd eigenlijk niet beter en in overleg met de arts kreeg ik ook astmamedicatie om te zorgen dat ik meer zuurstof op kon nemen. In de eerste 11 dagen van mijn ziekte was ik slechts 1,2 kilo af gevallen, maar nu ging het snel, op 1 dag 3 kilo lichter. Ook kwamen de koortsaanvallen nog heftiger terug, op dag 15 ging ik over de 40 graden heen. Dag 16 was de slechtste dag tot dan toe. Naast opnieuw 40 graden en heftige nachtmerries als gevolg van de koorts, klam wakker worden alsof je een lading prut over je heen gekregen hebt, was vooral de twee aanvallen waarbij ik wegviel waren beangstigend. Ik voelde tot twee keer achter elkaar dat mijn zuurstof zo laag was (en de stress op mijn lichaam zo groot vulde de dokter later aan) dat ik mezelf flauw voelde vallen. De eerste keer was ik een paar minuten weg maar de tweede keer kon ik mijzelf 20 minuten niet bewegen. Ik lag in een soort ultieme overlevingsstand. Niet alleen bij mij maar ook bij mijn vrouw was de paniek groot en terwijl ik niet kon reageren hoorde ik haar hard op praten over 112 bellen. Uiteindelijk kwam ik weer bij.
De volgende dag was het opnieuw bijna 40 graden koorts en veel de inhaler gebruiken om maar wat zuurstof binnen te krijgen.
Uiteindelijk kwam dag 18 en tot onze verbazing was de koorts gezakt tot 36,8. We hebben meermalen gecontroleerd omdat ik in al die ziektedagen niet eens onder de 38 gekomen was. Ik wilde ook zeker niet juichen, dat kon ook niet omdat ik daar te weinig lucht voor had. Maar de koorts bleef de hele dag weg en ik eindigde ’s avonds zelfs op 36,5. Ook de daaropvolgende dagen kwam de temperatuur niet meer boven de 37 graden. Zo kon ik op dag 19 voor het eerst een goed nieuws gesprek voeren met de arts. Niet dat het nu in een keer beter gaat en het herstel kan nog lang duren zegt de arts. Ik ben 12 kilo afgevallen en mijn longen functioneren matig. Ik moet nu eerst weer reserves opbouwen, daarna longfunctie en spierfunctie, maar het begin is er. Na al die dagen van uitzichtloos dezelfde situatie is er nu enig herstel. Ik kan weer een beetje lopen, ik kan weer een beetje vast voedsel eten en ik krijg weer een beetje smaak. Als mijn hoesten over is mag ik uit quarantaine. Als het goed is ben ik dan ook immuun… en mijn vrouw en kinderen ook. En ja, ze mogen mijn bloed gebruiken om de antistoffen uit te halen. Dan heeft alle ellende toch ook nog wat positiefs opgebracht.
Goed boek lezen
Zo veel thuis zitten biedt ook voordelen. Zo heb ik het boek ‘de meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman uit kunnen lezen. Daar was ik normaal nooit aan toe gekomen. En hij heeft helemaal gelijk; in tijden van crisis gaan vrijwel alle mensen elkaar helpen. De paar egoïsten die alleen aan zichzelf denken zij een minderheid. Ik ben afgelopen 3 weken overspoeld met bloemetjes, fruit- en overlevingspakketten, kaartjes en ongelofelijk veel mensen die hulp aanbieden. Ik denk zelfs dat deze crisis iets heel moois kan voortbrengen; saamhorigheid. Daarvan is er al heel veel in Medemblik, dat zie je tijdens de evenementen, de Draverij, maar ook bij de sportverenigingen, verzorgingstehuizen en andere plaatsen met allemaal vrijwilligers. Het is schitterend om mee te maken. Juist deze crisis laat zien dat er zo veel moois diep menselijks gebeurt, dat mensen belangeloos hulp aan bieden. Misschien moeten we, als dit allemaal voorbij is, die saamhorigheid er in houden en die paar egoïsten die dat maar gedoe vinden gewoon volledig gaan negeren en lekker met elkaar samen leuke dingen doen. Tegen de tijd zal ik ook wel weer lucht genoeg hebben om mee te doen; ik heb er nu al zin in.